Lief dagboek,
Wat een half jaar, ik voel de macht onder mijn vingers wegglippen! Die vervelende koters worden steeds brutaler *excusez moi mais je suis très irrité!*. Ondanks dit problème, ben ik toch erg blij dat ik het podium weer mag beklimmen! Ik zal ze leren! Ze zullen beseffen waar ze staan en waar vooral niet, voor mijn voeten dus. Ha Ha, ik voel me nu al beter, hmmm ik zal ze krijgen.
Ik en mijn zusters, wij zijn de toekomst! Het wordt heerlijk om dat weer te kunnen benadrukken onder de felle lichten van Het Toneel, ik zie de angst al in hun ogen.. Bang? Serieux? Bang ben ik nooit, ik ben het tegenovergestelde van bang, ik bén angst. Maar toch, zij met hun honden ogen, ze lijken iets te raken, hmm ik ben er nog niet uit.
Het liefst wil ik natuurlijk weg, naar buiten, tot het einde en verder, zo ver mogelijk. Maar ik zit hier nog wel even en tot die tijd bén ik er ook. Zichtbaar of niet.
Dorith
Geen opmerkingen:
Een reactie posten