Zaterdag 30 oktober, 'Het applaus stopt niet, we gaan nog een keer op en buigen'

Première

Het licht gaat langzaam uit, we kijken naar elkaar, deze blikken zijn de blikken die je alleen zult ervaren wanneer je een week lang elke dag een zware training en repetitie zult hebben. De muziek gaat langzaam uit...............is donker.............het blijft stil. Het blijft nog steeds stil. Langzaam begint het publiek (dat tegen elkaar zit aangepropt op de tribune omdat het uitverkocht is) te klappen, we rennen op, gaan naar voren, het gevoel wat er dan wort ervaren is waar we het voor doen! We buigen, we buigen nog een keer, we bedanken de techniek (die deze week ongelofelijk hard gewerkt heeft en van wie deze voorstelling net zo goed is als van ons), we buigen nog een keer en rennen af. Het applaus stopt niet, we gaan nog een keer op en buigen, het publiek staat op, het geluid van het klappen wordt harder, we buigen nog een keer en we gaan weer af. We hadden het niet verwacht maar het publiek blijft nog steeds door klappen, na een paar blikken gewisseld te hebben gaan we nog een keer op. We stralen als ware sterren, we buigen twee maal, bedanken nog maals het publiek en gaan af.

Er begint meteen een evaluatie onder de spelers, hoe vond jij het gaan? Hoe ging het bij jou? Wat zouden mijn ouders er van vinden? Wie zullen er allemaal voor mij gekeken hebben? Gaat de voorstelling morgen beter?? Allemaal vragen, de antwoorden liggen een paar meter verderop, bij het publiek.

Wanneer vrij wel al het publiek de tribune af is en in de fyer is gaan we met alle spelers naar de slaapzaal, we kleden ons gezamelijk om in ons “Meisjesinternaat vredestein” t-shirt. We rennen richting het publiek, Jeroen leidt ons op de tafel. Alle spelers staan op tafel en worden nog een keer de hemel in ge prezen (misschien een leuk detail om te weten dat een van de tafels even doorkrakte). Champagne en hapjes staan klaar! We gaan van de tafel af en komen in aanraking met de eerste reacties over ONS stuk. “ik was van begin tot eind geboeit”, “De tranen stonden in mijn ogen”, “Wat heb jij losse heupen”, “Het was een geweldige premiere”, “Wat namen jullie mooi de rust” en nog vele andere reacties kregen wij al snel te horen.

MISSIE GESLAAGD!!!!!

Na een week lang werken, werken en nog eens werken is het ons gelukt! 14 Meiden en 1 regisseur, 1 trainer, en 1 dramaturg, en nog een hele crew. We hebben deze week precies bereikt waar we 7 dagen geleden om hoopte.

We kunnen volt trots en zeer zeker zeggen:
MISSIE GESLAAGD!!!!

Tot een volgende voorstelling!
Emelie Zegel